طبق عادت ثابت زندگیم که رفتارهای خودمو بررسی میکنم و دنبال ریشه اون رفتار میگردم، توی خیلی از بررسی هام به "میل به شهرت" رسیدم! مثل ساختن همین وبلاگ که شاید تهش برسه به اینکه دوسدارم یه روز وبلاگ یا سایت معروفی داشته باشم.
هممون میدونیم که کسی مشهور میشه که چیزی مثل توانایی یا تفکری خاص برای عرضه کردن داشته باشه. منم مشهور شدم! اما تو یه جامعه کوچیک بنام "فک و فامیل" . طعم خوبی نداشت و هنوز هم از یه سری جوانب اذیت کننده ست. اما با وجود ناخوشایند بودنش برای این میلِ به شهرت پاسخگو بوده. اونجا بود که فهمیدم میل قلبی و درونی من به خود شهرت نیست. شهرت فقط یه معلوله. چیزی که منو سمت خودش میکشونه علت هست. یعنی اون چیزی که باعث مشهور شدن میشه. مثلا پزشک مفید و فعال بودن، کشف درمان یه بیماری مزمن، ریشه کن کردن فقر! نویسنده حرفه ای شدن و .
داشتن وبلاگ معروف و سرآمد نیست که منو خوشحال میکنه، بلکه "تولید محتوای خوب" هست که این عطش رو رفع میکنه.
شهرت تاثیر زیادی رو زندگی آدم میذاره و از بدتریناش اینه که وقتی کسی در کانون توجه قرار میگیره، حریم خصوصیشو از دست میده و احساس امنیت و آرامش کافی در زندگیش نخواهد داشت. و موارد دیگه ای از این قبیل باعث شدن که خودِ مشهور بودن و دیده شدن در نظرم کوچیک بیاد و فقط بدنبال علت ها باشم.
هرچند به علت که برسی،دیگه گریزی از معلول نیست!
شما جواب بدید:)) خود مشهور بودن یا علتش؟ یا هردو؟ یا هیچکدوم!
نوشته شده توسط: عاطفه عیالبار تراب
درباره این سایت